مشاعره با حرف «ش»

شاهد عهد شباب آمده بودش به خواب

باز به پیرانه سر عاشق و دیوانه شد

شاهدان گر دلبری زین سان کنند

زاهدان را رخنه در ایمان کنند

شاهدی از لطف و پاکی رشک آب زندگی

دلبری در حسن و خوبی غیرت ماه تمام

شاهنشین چشم من تکیه گه خیال توست

جای دعاست شاه من بی تو مباد جای تو

شاهی بودم که جام زرینم بود

اکنون شده ام کوزه هر خماری

شاهی، که به روز رزم از رادی

زرین نهد او به تیر در پیکان

شاهین صفت چو طعمه چشیدم ز دست شاه

کی باشد التفات به صید کبوترم

شاید ار پیک صبا از تو بیاموزد کار

زان که چالاکتر از این حرکت باد نکرد

شب تار است و ره وادی ایمن در پیش

آتش طور کجا موعد دیدار کجاست

شب تنهاییم در قصد جان بود

خیالش لطف‌های بی‌کران کرد

شب جدایی تو روز واپسین من است

که ناله همنفس و گریه همنشین من است

شد چمان در چمن حسن و لطافت لیکن

در گلستان وصالش نچمیدیم و برفت

شد حظ عمر حاصل گر زان که با تو ما را

هرگز به عمر روزی روزی شود وصالی

شد حلقه قامت من تا بعد از این رقیبت

زین در دگر نراند ما را به هیچ بابی

شد دست ز کار و رفت پا از رفتار

این بس که به سر زدم و آن بس که به سنگ

شد رهزن سلامت زلف تو وین عجب نیست

گر راه زن تو باشی صد کاروان توان زد

شد لشکر غم بی عدد از بخت می‌خواهم مدد

تا فخر دین عبدالصمد باشد که غمخواری کند

شده‌ام خراب و بدنام و هنوز امیدوارم

که به همت عزیزان برسم به نیک نامی

شراب ارغوانی را گلاب اندر قدح ریزیم

نسیم عطرگردان را شکر در مجمر اندازیم

شراب تلخ صوفی سوز بنیادم بخواهد برد

لبم بر لب نه ای ساقی و بستان جان شیرینم

شراب تلخ می‌خواهم که مردافکن بود زورش

که تا یک دم بیاسایم ز دنیا و شر و شورش

شراب خورده و خوی کرده می‌روی به چمن

که آب روی تو آتش در ارغوان انداخت

شراب لعل و جای امن و یار مهربان ساقی

دلا کی به شود کارت اگر اکنون نخواهد شد

شراب لعل کش و روی مه جبینان بین

خلاف مذهب آنان جمال اینان بین

شراب و عیش نهان چیست کار بی‌بنیاد

زدیم بر صف رندان و هر چه بادا باد

شرابی بی خمارم بخش یا رب

که با وی هیچ درد سر نباشد

شربت قند و گلاب از لب یارم فرمود

نرگس او که طبیب دل بیمار من است

شربتی از لب لعلش نچشیدیم و برفت

روی مه پیکر او سیر ندیدیم و برفت

شرح این قصه مگر شمع برآرد به زبان

ور نه پروانه ندارد به سخن پروایی

شرح داغ دل پروانه چو گفتم با شمع

آتشی در دلش افکنده و آبش کردم

شرح شکن زلف خم اندر خم جانان

کوته نتوان کرد که این قصه دراز است

شرح مجموعه ُ گل مرغ سحر داند و بس

که نه هر کو ورقی خواند معانی دانست

شرف مرد به جود است و کرامت به سجود

هر که این هر دو ندارد عدمش به ز وجود

شرف وقیمت وقدر تو به فضل وهنر است

نه به دیدار و به دینار وبه سود و به زیان

شرمش از چشم می پرستان باد

نرگس مست اگر بروید باز

شرممان باد ز پشمینه آلوده خویش

گر بدین فضل و هنر نام کرامات بریم

شست و شویی کن و آن گه به خرابات خرام

تا نگردد ز تو این دیر خراب آلوده

شعر حافظ در زمان آدم اندر باغ خلد

دفتر نسرین و گل را زینت اوراق بود

شعر خونبار من ای باد بدان یار رسان

که ز مژگان سیه بر رگ جان زد نیشم

شعرم به یمن مدح تو صد ملک دل گشاد

گویی که تیغ توست زبان سخنورم

شفا ز گفته شکرفشان حافظ جوی

که حاجتت به علاج گلاب و قند مباد

شمشاد خرامان کن و آهنگ گلستان کن

تا سرو بیاموزد از قد تو دلجویی

شمع اگر زان لب خندان به زبان لافی زد

پیش عشاق تو شب‌ها به غرامت برخاست

شمع این مسئله را بر همه کس روشن کرد

که تواند همه شب گریه ُ بی شیون کرد

شمع دل دمسازم بنشست چو او برخاست

و افغان ز نظربازان برخاست چو او بنشست

شمع را از این خانه برون بردن و کشتن

تا به همسایه نگوید که تو در خانهُ مایی

شمع را نازم که جان قربان مردم می کند

در میان گریه هر ساعت تبسم می کند

شمع هر جمع مشو ور نه بسوزی ما را

یاد هر قوم مکن تا نروی از یادم

شمعی ز هدایت به شب خویش برافراز

تا آنکه پشیمان نشوی صبح قیامت

شممت روح وداد و شمت برق وصال

بیا که بوی تو را میرم ای نسیم شمال

شنیدستی نشان مؤمنان چیست

هوای عالم دیگر که باقی است

شهباز دست پادشهم این چه حالت است

کز یاد برده‌اند هوای نشیمنم

شهر خالیست ز عشاق بود کز طرفی

مردی از خویش برون آید و کاری بکند

شهر شیراز است گلزاری عجیب

می زند گلبانگ در آن عندلیب

شهر یاران بود و خاک مهربانان این دیار

مهربانی کی سر آمد شهریاران را چه شد

شهره شهر مشو تا ننهم سر در کوه

شور شیرین منما تا نکنی فرهادم

شهریست پرظریفان و از هر طرف نگاری

یاران صلای عشق است گر می‌کنید کاری